In 2019 bestaat WDT 111 jaar. Dat vinden we als eigenzinnige club een mooi jaar om een jubileum te vieren. Eén van onze activiteiten was éénakterfestival. Bij onze vorige jubilea, in 1998 en 2008, hebben wij eerder met veel succes zo’n festival georganiseerd. 

Toneelspelen is geen wedstrijd, maar het is vooral leerzaam en leuk om onderbouwde feedback van onafhankelijke professionals te krijgen. We hebben een aantal professionele theatermakers gevraagd om een jury te vormen. Hierbij zochten we naar een goede mix tussen ervaring en jeugd en naar verschillende gezichtspunten op theater maken. We zijn erg blij met onze jury, die bestond uit:

– Bert Geurkink: acteur, regisseur en docent aan de acteursopleiding HKU. Bert heeft een lange staat van dienst en was bij ons vorige eenakterfestival in 2008 ook lid van onze jury. Dat deed hij zo goed dat we hem er graag weer bij wilden hebben.

– Elsbeth Rozenboom: programmamanager Cultuur Oost en bestuurslid Prins Bernhard Cultuurfonds, afdeling Gelderland. Elsbeth heeft vanuit deze functies een brede kijk op cultuur in onze regio.

– Céline Hoex: regisseur. Céline is een jonge regisseur, die midden in de wereld van jonge theatermakers staat. Wij kennen Céline uit een vroegere productie als iemand met een scherpe blik, die spelers verder kan brengen. Momenteel regisseert zij niet bij WDT.

 

Het juryrapport

Wat een diversiteit hebben we gezien, van absurdisme naar hedendaagsepoëtisch-filosofische knisperende teksten, het hondenpoepveldje als arena van onderbuikgevoelens tot en met een volle klucht en comedy, maar ook Tsjechov en zelfs eigen creaties. Hoe bijzonder veel jongeren aan het werk te zien, met flair en eigenheid zoekend naar iets van zichzelf uit te drukken in het nu of zich overgevend aan het traditionelere comedy–  en kluchtwerk. Hiermee afrekenend met het beeld dat  ‘liefhebberstoneel’ een zaak is voor 50-plussers.

I
Wagenings Werktheater speelt ‘De  verbouwing’ van Theatergroep Carver, regie Edwin Luijks
Waarin een verbouwing leidt tot een conflict tussen de werklui en vervolgens een crisis in een huwelijk veroorzaakt. Met eenvoudige middelen is een aansprekend beeld neergezet waarin als treffend détail een pruttelend koffiezetapparaat. De inzet is goed met aansprekende personages waarin Ben met z’n Amsterdamse accent veel sjeu geeft aan haar bouwvakker. Het samenspel tussen het viertal flonkert en is vanzelfsprekend. Vragen die bij de jury achterbleven : ‘zou het begin van het echtpaar Ylka en Thomas niet wat positiever moeten, zodat hun neergang daarna pijnlijker zou zijn’ en ‘het einde tussen de twee zou heftiger en groter kunnen waardoor de voorstelling meer reliëf zou hebben’ Niettemin een f i j n e voorstelling.

II
Artis amore uit Veenendaal speelde ‘Verdiende toetjes’ van Pat Cook, regie Bert Vos en Karlijn van Laar. Een klucht die draait om het testament van Desmond Clairburn.  De toneelgroep liet ons een verscheidenheid aan personages zien. Het was heerlijk om te kijken naar de manier waarop elke acteur op eigen wijze een familielid had vormgegeven. Er ontstond daardoor een spannend en intrigerend familieportret. Een familie die duidelijk ver bij elkaar uit de buurt wilde blijven maar tegelijkertijd veel met elkaar uit te zoeken had. Dit laatste was ook gelijk hetgeen waar nog het meest te halen viel. Het miste wat ons betreft soms aan samenspel waardoor de spanning onderling en die van het gegeven van de voorstelling, niet altijd uit de verf kwam. We hadden behoefte meer te kunnen voelen wat we te winnen en te verliezen viel. Niet alleen het geld van de oom in dit geval, maar ook bij elkaar. Wat staat er op het spel? We hadden net iets meer de ernst van de situatie moeten voelen om ons in de greep te kunnen houden. Dat neemt niet weg dat we hebben kunnen genieten van een bonte verzameling aan personages die vol overgave hebben gespeeld.

III
Toneelgroep Coulisse, Ede “In volle zee” van Slawomir Mrozek, regie Erik Bok
Toneelgroep Coulisse begint deze absurdistische eenakter van Mrozek met pianomuziek en drie tableaus om ons als publiek mee te nemen in de tijd die de schipbreukelingen al op zee zijn. De situatie is meteen helder. Het decor suggereert precies genoeg om de ruimte als afgesloten en oneindig te ervaren. We weten niet hoe en waarom deze mannen in deze situatie zijn beland, de situatie is belangrijker dan hun persoonlijke leven. Door de eerste minuten zo duidelijk vorm te geven, accepteert de kijker meteen de code. De acteurs zetten overtuigend de opbouw neer van de beslissing wie geschikt is om door de anderen gegeten te worden. De jury waardeerde de knipoog naar de huidige politiek tijdens de campagnetoespraken. De acteurs weten waar ze naar toe werken, ze zijn goed op elkaar ingespeeld. Inhoudelijk niet realistisch maar mooi geloofwaardig ensemblespel. De omslag naar de opoffering en het geluk van schipbreukeling 3 en het doorspelen van de andere schipbreukelingen tijdens deze scène, laat een sterke regie zien. Als tip wil de jury meegeven dat het betrekken van het publiek wat meer mag zijn. Zo zou de horizon richting zaal gespeeld kunnen worden en de toespraken ook. Alleen aan het einde neemt schipbreukeling 3 het publiek mee. Dat vergrootte de betrokkenheid meteen. 

IV
‘Onvrouw’ van Jibbe Willems door de Wilde Kastanje uit Velp, regie Annemiek Verhoeven
Wat een spannend begin, wat ligt daar levenloos op de grond?  Wat een fraai aards beeld en gebruik van het daglicht. Een prikkelende tekst van Jibbe Willems gespeeld door 5 vrouwen en een ‘onvrouw’ zonder tekst. Beginnend tussen het publiek Over de dynamiek van een groep, 4 tegen 1, uitstoting, splijting en gelederen die zich weer sluiten. De ontdekking van de ander, de niet-vrouw, de man of wat is het inclusief een poging tot beschrijving van zijn wormvormig aanhangsel. Geestig en absurd. Levendige tekstbehandeling die ter plekke lijkt te ontstaan. Goed samenspel. Zorgvuldig geregisseerd met oog voor détail. Over het eind kon de jury het niet eens worden in de nabespreking. Is hij dood, de onvrouw ? Is de liefde een zwerver? Liefdesverklaring en afscheid van die liefde in één moment? Is de ernst ineens te groot in dit beschouwelijke einde  of is het een goeie tegenkleur? Kortom voor meerdere uitleg vatbaar. Een spannende tekstkeuze, mooi uitgevoerd.

V
Stichting Lens Theatermakers, Wageningen Serenade van Slawomir Mrozek, regie Karin Verbeek
Met Serenade neemt Lens ons mee naar een plek waar een sluwe vos die, hoe dan ook, ’s avonds een mals hapje wil eten. Het startbeeld, een vos die zachtjes op de joekelille speelt, neemt ons voor hem in. De harde openslaande deurtjes van het kippenhok verrassen. Olaf Zanen zet een intrigerende vos neer. Hij balanceert tussen vlak en vertraagd spel. Dat werkte veelal, maar soms ging dat ten koste van de spanningsboog.
Door de sluwe verleiding van de vos, krijgt hij twee kippen bijna mee, maar het is uiteindelijk de haan die hij verorbert. Even staan de dieren als twee mannetjes tegenover elkaar. De derde kip die zich niet laat verleiden, laat mooi spel zien, vooral als ze niet uit haar woorden komt.
Het slotbeeld, de vos met bebloede kop en hemelse blik en de drie weduwen, is prachtig.
Het decor en de kleding zijn zeer zorgvuldig gekozen. Het decor belemmerde echter soms het samenspel, de acteurs zagen elkaar immers niet. Dit had ook invloed op de speelstijl die misschien wel hierdoor enigszins ouderwets over kwam.
De jury heeft als tip om meer de variëren in tempo zodat de spanning vergroot wordt.

VI
Theatergroep Habbekrats uit Maasbree liet ons drie scenes zien uit ‘Doorgefokt’ van Ko van Bosch, regie Annigje Primowees.
In een simpel maar doeltreffend vormgegeven decor zien we hoe twee actrices drie keer, met contrasterende en slim gekozen muziek, op een hondenuitlaat veldje verschijnen. Elke keer verkleden zij zich in zicht van het publiek, wat een mooie code is voor de transformaties. Vervolgens laten de dames in gewaagd en uitvergroot spel de meest uiteenlopende personages zien. We waardeerde het lef wat getoond werd en de volledige overgave waarmee gespeeld werd. Dat is gewaagd, en kan ook net de verkeerde kant opvallen. Maar dat deed het niet! Dit door ambacht, een goeie timing en zeker ook door goed samenspel. Ook fysiek gezien vonden we deze dames opvallend sterk. Ze zetten hun lichaam goed in bij het vormen van een typetje, en konden dit vervolgens ook volhouden, met name bij de laatste scène. Als tip zouden we hebben dat er in het grote spel, en dan met name in de eerste scène, meer nuance en subtiliteit opgezocht kon worden. De lijn tussen een goed typetje en over de top is dun, en daarmee is het heel belangrijk om het precies en met controle uit te voeren. Die ambacht zou de moeite zijn voor deze actrices om nog meer onder de knie te krijgen, en dat bedoelen we als een compliment omdat er al heel veel talent en potentie ligt. 

VII
De Beer van Tsjechov door de drie Musketiers uit Doorwerth. 
Ruige muziek neemt ons mee naar Rusland in het met aandacht vormgegeven boudoir van landeigenares Jelena Ivanova. Haar een tikkeltje gespeelde verdriet zet ons in eerste instantie als kijker wat op afstand van haar rouw. Maar dan trekt botte beer Smirnof, gespeeld door Reinout Walraven  ons met zijn gulle vanzelfsprekende spel het verhaal in, waarin hij zijn gedachten openlijk deelt met het publiek en neemt ons mee van openlijke vrouwenhaat  naar zijn verliefdheid op deze vrouw. Is de spelkwaliteit aanvankelijk onevenwichtig, hier wreekt zich misschien de collectieve regie, naar het einde worden we het verhaal ingetrokken, en de medespelers op sleeptouw en ligt de Wilde Wereld Wageningen niet veel werst van het Rusland van Tsjechov. Nazdrovje! 

VIII
Nachttheater, Arnhem Klootzaksessies, regie Jimmy Deegens.
Nachttheater uit Arnhem is binnen dit Eenakterfestival het enige gezelschap dat een eigen tekst heeft geschreven. De jury waardeert dat, want hoewel dat veel voorkomt binnen het jongerentheater, is dat geen garantie voor een goede tekst. Nachttheater heeft echter met verve het verhaal over de opkomst, ondergang, afsluiting en verwerking van een liefde geschreven. Aan het begin vertelt een van de vrouwen dat het ongemakkelijk gaat worden. Inhoudelijk dan, maar voor het publiek was dat ook fysiek het geval, want de acteurs op de trap waren niet goed te zien. Steeds omhoog of naar de trap kijken was niet vol te houden, waardoor veel zichtbare expressie van de acteurs verloren ging. Dit stuk is geschreven voor een huiskamersetting, de regisseur had voor deze zaal een andere mise-en-scène kunnen kiezen. De vrouwen op de trap, de man vol in het zaallicht, benadrukte deze man als klootzak. Zeker toen hij vrij ongeïnteresseerd nootjes en bier consumeerde. Omdat hij geïsoleerd stond, was het lastig om enige empathie te ontwikkelen. Het spel was heel naturel, vloeiend in alledaagse spreektaal. Dat paste mooi bij de inhoud. Een enkele keer lag teveel buitenkant in plaats van kwetsbaarheid op de loer. De zaal werd bij het spel betrokken door een geluidsbox en telefoon aan het twee toeschouwers te geven. Zowel de box, als de telefoon als de toeschouwers, hadden ook echt een functie. Het uitdelen van schaaltjes met eten zou in een huiskamersetting passender zijn geweest dan in deze zaal. Voor de jury was niet helemaal duidelijk of beide vrouwen een relatie met de man hadden gehad of dat zij samen één waren of zelfs stonden voor de vrouw in het algemeen die door een klootzak wordt gebruikt. De jury waardeert het lef om met dit stuk een zoektocht aan te gaan naar zowel vorm als inhoud, tekst, spel en locatie.

IX
WSTV Pierrot et Colombine, is een theatergroep bestaande uit een jonge en energieke club acteurs. Ze speelde ‘Als Oma zich er mee bemoeit’ van Carla Berendse-Schel, regie Hans Frijters. Een voorstelling over de familie van Dam waarbij het een en ander niet helemaal lekker loopt. We hebben tijdens deze voorstelling erg genoten van het acteerwerk. Er werd vol overgave en met flair gespeeld. Er ontstonden daardoor mooie personages  die tot de verbeelding spraken. De puberende zoon, de altijd zorgende moeder, de zaken vader, de charmante Franse dame en de bemiddelende oma? Was ze nou de irritante bemoeial of eigenlijk altijd al de heldin? Ook de manier waarop er gebruik gemaakt werd van techniek was goed. De radio in het begin, de tv die elke keer weer aan en uit ging terwijl we in grappige programma’s belandde (die dan soms ineens meespeelde in de situatie;)) Maar ook het beeld van de moeder voor de tv werkte, omdat het publiek op deze manier werd meegenomen. Die bank die elke keer weer uit elkaar gehaald werd, en het terugkerende bezoekje van oma. Wat wij ons alleen afvroegen als jury was de keuze voor dit stuk. Wat ons betreft was het wat traditioneel, waarbij we ons afvroegen hoe jullie dit zelf zagen. Wat wilde jullie als club zeggen met dit stuk? Met name toen op het einde de vader, die zijn vrouw toch vaak beledigde, op zijn wenken bediend werd wanneer ze zich in een mooi jurkje steekt. Het is interessant om de mening van de maker daarin terug te kunnen zien. Lever je er commentaar erop? Of bevestig je de boodschap van het stuk juist. Tip van ons is daarom om daar met elkaar over na te denken.

X
Toneelvereniging WDT, Wageningen met Nacht van Harold Pinter, regie Jan Roede 
Deze korte eenakter van Pinter over een ouder echtpaar dat zich de eerste ontmoeting verschillend herinnert, wordt door WDT heel mooi en genuanceerd gespeeld. Sterk teksttheater dat alleen het woord heeft om de verbeelding op te roepen. Het decor is eenvoudig, slechts twee vintage stoelen laten zien waar we ons bevinden. De vrouw maakt haar kruiswoordpuzzel. De man begint het gesprek en herinnert zich vooral de fysieke ontmoeting van destijds terwijl de vrouw de omgeving meer benadrukt. Twee verhalen die uiteindelijk samenkomen, een leven lang hebben ze gezorgd voor elkaar. Of deze mensen het uiteindelijk nog steeds goed met elkaar hebben, blijft een beetje een vraag. Is de vrouw niet een tikje gedesillusioneerd? De jury vond het mooi dat het antwoord op deze vraag in de lucht blijft hangen.

XI
Toneelvereniging WDT, Wageningen met ‘GO VOTE’ van Nathan Vecht, regie Sanne Bant
Arena is een stemlokaal in verkiezingstijd. Twee vrijwilligers, de man Geert Wilders-adept, de vrouw met sympathie voor de christelijke politieke partijen, willen allebei snel afsluiten. Hij om een aflevering  van zijn favoriete serie te bekijken. Zij om de stembus te legen en om, als altijd, als eerste de uitslag te leveren. De gitarist als late stemmer, steekt daar een stokje voor en sluit zich op in zijn stemhokje. Wat volgt is een dialoog tussen Sebas en Bea(trijs!) waarin maatschappijkritiek en persoonlijke ontboezemingen elkaar afwisselen en waarin we de achterkant van de personages meemaken. Vanuit het hokje levert de gitarist met Engelse songteksten commentaar met uiteindelijk een collectieve bevrijding in ‘ YES WE CAN’. Een fijne hedendaagse licht-absurdistische tekst van Nathan Vecht. Een verrassend gebruik van ‘de ringen’ in de mise-en-scène. Een mooi volle vertolking van de rechts-populist Sebas door Henk Vink. De voorstelling zou nog kunnen groeien in samenspel en opbouw richting de ontknoping.

XII
De laatste voorstelling van het festival. Toneelvereniging Mare uit Bennekom speelde de absurdistische voorstelling ‘De Speler’ van Wieke Mulder regie Hans Fuchs. Een spannende reis door de verbeelding van een toneelspeler die door omstandigheden op straat is beland. De voorstelling begint heel erg sterk. We kijken naar een wat verfromfraaide man op een bankje. Er is geen tekst, maar er is zoveel te zien. Via zijn uitdrukking zien we verschillende emoties voorbij komen, eerst verdriet, dan gelukzaligheid. Hij heeft onverklaarbare handelingen met een zakdoekje, een vrouw op een step komt voorbij en plotseling komen er ook nog eens twee gekostumeerde dames naast hem op het bankje zitten. Heel intrigerend en beeldschoon. De jury was hierdoor gelijk gegrepen, en had er nog wel veel langer naar kunnen kijken. Deze mysterieuze beeldende opening. Dan komt er een tweede man het toneel op. Een man in pak. Meneer X. Hij neemt plaats naast de andere man, de acteur, de zwerver. De man met de honderdduizend woorden in zijn hoofd. De ontmoeting vonden we persoonlijk wat snel gaan. Meneer X leek niet echt verrast door de man zijn gedrag. Het was wellicht goed geweest als we via hem de vreemde gebeurtenissen even mee konden beleven. Maar al gauw waren we helemaal mee in de ontmoeting. Er ontvouwt zich in het gesprek het verhaal van deze man. Hierna volgt een bizarre opeenvolging van gebeurtenissen. Zijn vrouw, dochter en schoonzus verschijnen, eveneens als de vrouw op de step. Ze praten in zijn hoofd. Op slimme wijze is dit neergezet. We maken als publiek mee dat we dingen zien er eigenlijk niet zijn. Of toch wel? Hoe mooi dat op het toneel deze magische wereld tot leven kan komen? Dit mede door het sterke spel van Kees Hendriks die goed schakelt tussen het hier en nu, dwangmatige toneelteksten en angstdromen in zijn hoofd. Prachtig hoe de bankier zijn wereld hier tegenover zet. De wereld van de cijfers. En hoe ze al ijsberend samenkomen. We waarderen erg de keuze van dit stuk. Spannend, en mooi in zijn zoektocht. Want het is niet makkelijk dit stuk goed vorm te geven. 

Knap gedaan dus!

De jury had de opdracht om één prijswinnaar aan te wijzen, ze heeft echter ook een tweede en derde plaats genoemd.

De derde plaats was voor Coulisse met “In volle Zee”, de tweede plek voor Theatergroep Habbekrats met scenes uit “Doorgefokt” en de winnaar was De Wilde Kastanje met “Onvrouw”. De Wilde Kastanje is een ad hoc groep uit Velp met in deze voorstelling drie acteurs van WDT.

Programma

Vrijdagavond 15 november 20.00 uur

Wagenings Werktheater speelt “De verbouwing” van theatergroep Carver

De Verbouwing

Ylka en Thomas willen verbouwen. De klussers Ben en Mike zijn daarvoor ingehuurd.
Op het eerste gezicht lijkt het een doodgewone verbouwing te worden, met werklui over de vloer, een ontregeld huishouden en zenuwachtige en kibbelende opdrachtgevers.
Als de discussie over een verkeerd gemonteerd deurtje steeds verder uit de hand loopt, wordt echter pijnlijk duidelijk hoe kwetsbaar de relatie van Ylka en Thomas is.

Artis Amore uit Veenendaal speelt “Verdiende toetjes” van Pat Cook geregisseerd door Bert Vos en Karlijn van Laar

In deze klucht draait het om het testament van Desmond Clairborn. Via zijn advocaat heeft hij zijn familieleden en secretaresse opgeroepen voor de voorlezing. De hebzucht bij de familie is groot. Van een familieband is absoluut geen sprake en dat uit zich in zeer venijnige dialogen. De familie bestaat uit een snel pratende neef, een arrogante zoon en zijn op Marilyn Monroe lijkende echtgenote, een in astrologie geïnteresseerde nicht en twee zussen. De een zeer pittig, de ander seniel.

Desmond Clairborn heeft een zeer bijzondere voorwaarde opgenomen in zijn testament wat tot de nodige speculaties en acties leidt. De verdeling van de erven blijkt zeer verrassend en het is boeiend om te zien hoe de erfgenamen hierop reageren

Coulisse uit Ede speelt “In volle zee” van Slawomir Mrozek geregisseerd door Erik Bok

In volle zee

Drie schipbreukelingen drijven rond op een vlot in volle zee. Het voedsel is op, één van de drie schipbreukelingen zal zich moeten opofferen (of geofferd moeten worden?) om de andere twee in leven te houden. In vorm een kluchtige sketch, in inhoud een scherpe analyse van het egoïsme van de mens die geen zee te hoog gaat.

Zaterdagmiddag 16 november 15.00 uur

De Wilde Kastanje uit Velp speelt “Onvrouw” van Jibbe Willems, geregisseerd door Annemiek Verhoeven

Onvrouw 

Wat op de grond ligt is smerig. Misschien ligt het er nog niet zo lang, misschien al weken. Je weet nooit waar het is geweest, of waar het vandaan komt.

 

 

 

Lens uit Wageningen speelt “Serenade” van Slawomir Mrozek, geregisseerd door Karin Verbeek

Mrozek neemt graag maatschappelijke conventies op de hak. In zijn toneelwerk maken de personages voortdurend verkeerde gevolgtrekkingen, wat leidt tot absurde en hilarische taferelen. ‘Serenade’ is een fabel en gaat over drie kippen, een haan en een vos. De vos heeft natuurlijk wel trek in een mals kippetje, maar wie en hoe? Gelukkig zijn kippen en vooral haantjes ijdele wezens die meer met zichzelf bezig zijn dan dat ze oog hebben voor de streken van de vos. Serenade bevat de metafoor van de maatschappij als kippenhok met de leider als een kukelekuende haan.  In dit stuk schetst Mrozek het contrast tussen de buitenstaander (de vos) en een kleinburgerlijke gemeenschap (een kippenhok met drie kippen en een haan), die bang is voor dergelijke buitenstaanders.

Theatergroep Habbekrats uit Maasbree speelt drie scenes uit “Doorgefokt” van Ko van den Bosch, geregisseerd door Annigje Primowees

Doorgefokt

Het hondenveldje is de uitgelezen plek voor een dagelijks praatje. Over de buurt en de buren. Over de rassenvermenging en de gevolgen voor de soort. 

Doorgefokt is een persiflage op platvloerse vrouw-onvriendelijkheid, sociaal geaccepteerd racisme en onverdraagzaamheid ten aanzien van anderen. 

Drie luchtige gesprekken op het uitlaatveldje laten je lachend maar met een opgelaten gevoel achter.

 

Zaterdagavond 16 november 20.00 uur

Theatergezelschap de drie musketiers uit Doorwerth speelt “De beer” van Anton Tsjechov

De beer

Landeigenares Jelena Ivanova Popova rouwt om het verlies van haar man en zondert zich al maanden af van de buitenwereld. Ze wil buiten haar dienstknecht Loeka, niemand meer toelaten in haar leefomgeving om zo haar overleden echtgenoot te bewijzen dat zij hem wel in de liefde voor altijd trouw zal blijven terwijl hij haar bij leven veelvuldig bedroog en ontrouw was. Haar rust wordt ruw verstoord wanneer  de botte beer Grigori Stevanovitsj Smirnof, een landeigenaar die financieel in zwaar weer verkeert, brutaal haar huis binnenstapt om de schulden die haar echtgenoot bij hem had gemaakt op te eisen.  

Nacht-theater uit Arnhem speelt “Klootzaksessies” geschreven door de spelers en geregisseerd door Jimmy Deegens

Klootzaksessies

“Straks komt er iemand binnen. 

Nog eventjes wachten.
Luister naar de muziek.
Kijk naar mij.
Naar elkaar.
Maar wees wel stil.

We zijn begonnen.”

WSTV Pierrot et Colombine uit Wageningen speelt “Als oma zich er mee bemoeit” van Carla Berendse-Schel geregisseerd door Hans Frijters

Als oma zich ermee bemoeit…

Al twintig jaar woont de familie Van Dam in hetzelfde rijtjeshuis. Vader Jean-Pierre is regelmatig voor zijn werk in het buitenland en Kate ruimt ondertussen thuis de troep op die Jean-Pierre en hun twee puberende zoons achterlaten. Oma woont even verderop, en komt maar wat graag langs om even poolshoogte te nemen. Oma wil zich nergens mee bemoeien, maar ze vindt wel dat haar schoondochter het huishouden verwaarloost en dat haar zoon zijn vrouw tekort doet. Het huishouden kookt over als er onverwacht Frans bezoek op de stoep staat en Oma zich er dan tóch mee bemoeit.

 

Zondagmiddag 17 november 13.00 uur

Toneelgroep WDT uit Wageningen speelt “Nacht” van Harold Pinter, geregisseerd door Jan Roede

Een echtpaar herinnert zich hun eerste ontmoeting

 

 

 

 

Toneelvereniging WDT uit Wageningen speelt “Go vote” van Nathan Vecht, geregisseerd door Sanne Bant

Het stemlokaal is uitgestorven. De tijd bijna voorbij. Totdat hij binnenkomt. ‘HELP, I need somebody, HELP, not just anybody’. En hij blijft. Hoe zullen de twee vrijwilligers reageren? Wat zullen ze doen, terwijl ze elkaar en hem niet kennen?

 

Toneelvereniging Mare uit Bennekom speelt “De speler” van Wieke Mulder, geregisseerd door Hans Fuchs

“De Speler”, een absurde komedie (?)

Wat is echt…is echt wat je ziet.., is De Man geestelijk gestoord…….
of Heer X……..bestaat die……wat is bestaan……..?

 

 

 

 

Het éénakterfestival werd mede mogelijk gemaakt door: